3 STany Azji - Kazachstan - Kirgistan - Uzbekistan

Samolot

Odprawy są bezbiletowe, na zbiórkę należy stawić się 2 lub 3 godziny przed planowanym odlotem, w zależności od linii lotniczych.

Samolot

Odprawy są bezbiletowe, na zbiórkę należy stawić się 2 lub 3 godziny przed planowanym odlotem, w zależności od linii lotniczych.

Samolot

Odprawy są bezbiletowe, na zbiórkę należy stawić się 2 lub 3 godziny przed planowanym odlotem, w zależności od linii lotniczych.

Ałmaty

Ałmaty wciąga nas od pierwszej chwili – to miasto, w którym ulica pachnie kawą, bazarem i górami jednocześnie. Jego nazwa oznacza „ojczyznę jabłoni”, bo właśnie stąd pochodzi słynna, dzika odmiana malus sieversii – przodek wszystkich współczesnych jabłek. I faktycznie, kiedy spacerujemy po centrum, a w tle wyrastają potężne szczyty Tienszanu, łatwo sobie wyobrazić, że cała ta dolina kiedyś była jednym wielkim sadem.

Ruszamy przez centrum, mijamy szerokie bulwary, kawiarnie i pomniki z czasów radzieckich. W Parku Panfiłowa zaglądamy do drewnianej katedry Zenkowa – konstrukcji z XIX wieku, zbudowanej bez ani jednego gwoździa. Potem kierujemy się na Zielony Rynek, gdzie próbujemy lokalnych przysmaków – suszone morele, kumys, gorące samsy prosto z pieca. Widoki, zapachy i dźwięki składają się tu w jedną historię.

Ałmaty jest jednak miastem gór, więc jedziemy do doliny Medeo – najpierw na słynne lodowisko położone na ponad 1600 m n.p.m., a potem przesiadamy się na kolejkę linową. Wjeżdżamy nią do ośrodka Shymbulak (Szymbułak) znajdującego się na 2200–3200 m n.p.m., jednego z najlepszych ośrodków narciarskich w Azji Centralnej. Kolejne odcinki kolejki wynoszą nas coraz wyżej nad dolinę, aż w końcu stoimy na tarasie widokowym Talgar Pass – przy wietrze, który czyści głowę lepiej niż najmocniejsza kawa.

Wieczorem wracamy do miasta, które dopiero się rozkręca – w Bellagio i Arbat tętnią restauracje, w barach gra muzyka, a ludzie spacerują jakby nigdzie nie musieli się spieszyć. Ałmaty ma charakter, który łatwo poczuć – trochę kosmopolityczny, trochę górski, a trochę jak dom w podróży. I dobrze tu po prostu na chwilę być.

Ałmaty

Ałmaty wciąga nas od pierwszej chwili – to miasto, w którym ulica pachnie kawą, bazarem i górami jednocześnie. Jego nazwa oznacza „ojczyznę jabłoni”, bo właśnie stąd pochodzi słynna, dzika odmiana malus sieversii – przodek wszystkich współczesnych jabłek. I faktycznie, kiedy spacerujemy po centrum, a w tle wyrastają potężne szczyty Tienszanu, łatwo sobie wyobrazić, że cała ta dolina kiedyś była jednym wielkim sadem.

Ruszamy przez centrum, mijamy szerokie bulwary, kawiarnie i pomniki z czasów radzieckich. W Parku Panfiłowa zaglądamy do drewnianej katedry Zenkowa – konstrukcji z XIX wieku, zbudowanej bez ani jednego gwoździa. Potem kierujemy się na Zielony Rynek, gdzie próbujemy lokalnych przysmaków – suszone morele, kumys, gorące samsy prosto z pieca. Widoki, zapachy i dźwięki składają się tu w jedną historię.

Ałmaty jest jednak miastem gór, więc jedziemy do doliny Medeo – najpierw na słynne lodowisko położone na ponad 1600 m n.p.m., a potem przesiadamy się na kolejkę linową. Wjeżdżamy nią do ośrodka Shymbulak (Szymbułak) znajdującego się na 2200–3200 m n.p.m., jednego z najlepszych ośrodków narciarskich w Azji Centralnej. Kolejne odcinki kolejki wynoszą nas coraz wyżej nad dolinę, aż w końcu stoimy na tarasie widokowym Talgar Pass – przy wietrze, który czyści głowę lepiej niż najmocniejsza kawa.

Wieczorem wracamy do miasta, które dopiero się rozkręca – w Bellagio i Arbat tętnią restauracje, w barach gra muzyka, a ludzie spacerują jakby nigdzie nie musieli się spieszyć. Ałmaty ma charakter, który łatwo poczuć – trochę kosmopolityczny, trochę górski, a trochę jak dom w podróży. I dobrze tu po prostu na chwilę być.

Hotel

Ałmaty

Ałmaty wciąga nas od pierwszej chwili – to miasto, w którym ulica pachnie kawą, bazarem i górami jednocześnie. Jego nazwa oznacza „ojczyznę jabłoni”, bo właśnie stąd pochodzi słynna, dzika odmiana malus sieversii – przodek wszystkich współczesnych jabłek. I faktycznie, kiedy spacerujemy po centrum, a w tle wyrastają potężne szczyty Tienszanu, łatwo sobie wyobrazić, że cała ta dolina kiedyś była jednym wielkim sadem.

Ruszamy przez centrum, mijamy szerokie bulwary, kawiarnie i pomniki z czasów radzieckich. W Parku Panfiłowa zaglądamy do drewnianej katedry Zenkowa – konstrukcji z XIX wieku, zbudowanej bez ani jednego gwoździa. Potem kierujemy się na Zielony Rynek, gdzie próbujemy lokalnych przysmaków – suszone morele, kumys, gorące samsy prosto z pieca. Widoki, zapachy i dźwięki składają się tu w jedną historię.

Ałmaty jest jednak miastem gór, więc jedziemy do doliny Medeo – najpierw na słynne lodowisko położone na ponad 1600 m n.p.m., a potem przesiadamy się na kolejkę linową. Wjeżdżamy nią do ośrodka Shymbulak (Szymbułak) znajdującego się na 2200–3200 m n.p.m., jednego z najlepszych ośrodków narciarskich w Azji Centralnej. Kolejne odcinki kolejki wynoszą nas coraz wyżej nad dolinę, aż w końcu stoimy na tarasie widokowym Talgar Pass – przy wietrze, który czyści głowę lepiej niż najmocniejsza kawa.

Wieczorem wracamy do miasta, które dopiero się rozkręca – w Bellagio i Arbat tętnią restauracje, w barach gra muzyka, a ludzie spacerują jakby nigdzie nie musieli się spieszyć. Ałmaty ma charakter, który łatwo poczuć – trochę kosmopolityczny, trochę górski, a trochę jak dom w podróży. I dobrze tu po prostu na chwilę być.

Hotel

Hotel

Kanion Charyński

W Kanionie Cheryńskim mamy wrażenie, że przenieśliśmy się na inną planetę. Leży około 200 km od Ałmatów, wzdłuż rzeki Czu, i ciągnie się blisko 90 kilometrów, tworząc ogromne, czerwone labirynty skalne. Najbardziej znana część to Dolina Zamków – ścieżka prowadzi między formacjami skalnymi, które naprawdę wyglądają jak ruiny jakiegoś pradawnego miasta. Idziemy w dół kanionu swoim tempem, czując gorące powietrze i lekki zapach stepu, który unosi się znad piasku.

Ściany wąwozu mają miejscami do 150–300 metrów wysokości, a ich kolor zmienia się w zależności od słońca – rano są pomarańczowe, w południe niemal czerwone, a wieczorem robią się złote. Dolina wycisza – słychać tylko echo naszych kroków i szum wiatru odbijający się od skał. Po około 3 kilometrach marszu docieramy do rzeki, gdzie można chwilę odpocząć w cieniu i poczuć, jak kanion oddycha chłodniejszym powietrzem znad wody.

Kiedy wracamy na górę, widok z krawędzi robi swoje – bezkres kazachskiego stepu spotyka się tu ze skalną potęgą Cherynu. To jedno z tych miejsc, które trafiają do pamięci szybciej niż do galerii zdjęć, bo klimat wąwozu jest niepodrabialny.

Poziom trudności: Łatwy spacer dnem kanionu; powrót pod górę może być odczuwalny przy upale.

Jezioro Kaindy

Do Jeziora Kaindy dotrzemy w wyjątkowy sposób – na grzbiecie koni, tak jak robią to lokalni pasterze. Nawet jeśli ktoś z nas nigdy wcześniej nie siedział w siodle, spokojnie da radę – tempo jest spokojne, konie są przyzwyczajone do turystów, a trasa prowadzi wygodną, górską ścieżką. Ruszamy przez lasy Tienszanu, mijając pachnące łąki i potoki, a im wyżej się wspinamy, tym bardziej czuć zmianę powietrza i górski chłód.

Kaindy leży na wysokości ponad 2000 m n.p.m. i powstało po trzęsieniu ziemi na początku XX wieku, kiedy osuwisko zablokowało dolinę. Efektem jest jedno z najbardziej surrealistycznych jezior na świecie: z turkusowej wody wyrastają dziesiątki białych pni zatopionych świerków, przypominających czarodziejskie kolumny. Z brzegu wygląda to jak kadr z innej planety.

Przy jeziorze schodzimy z koni i mamy czas, żeby podziwiać pejzaż w ciszy – tylko wiatr porusza gałęzie, a tafla odbija zbocza gór jak spokojne lustro. Widoki, zapachy i to lekkie kołysanie w drodze sprawiają, że wyprawa na Kaindy jest doświadczeniem zarówno górskim, jak i bardzo „lokalnym”.

Poziom trudności: Łatwy przejazd konny + krótki spacer; odpowiednie także dla osób bez doświadczenia jeździeckiego.

Jezioro Kaindy

Do Jeziora Kaindy dotrzemy w wyjątkowy sposób – na grzbiecie koni, tak jak robią to lokalni pasterze. Nawet jeśli ktoś z nas nigdy wcześniej nie siedział w siodle, spokojnie da radę – tempo jest spokojne, konie są przyzwyczajone do turystów, a trasa prowadzi wygodną, górską ścieżką. Ruszamy przez lasy Tienszanu, mijając pachnące łąki i potoki, a im wyżej się wspinamy, tym bardziej czuć zmianę powietrza i górski chłód.

Kaindy leży na wysokości ponad 2000 m n.p.m. i powstało po trzęsieniu ziemi na początku XX wieku, kiedy osuwisko zablokowało dolinę. Efektem jest jedno z najbardziej surrealistycznych jezior na świecie: z turkusowej wody wyrastają dziesiątki białych pni zatopionych świerków, przypominających czarodziejskie kolumny. Z brzegu wygląda to jak kadr z innej planety.

Przy jeziorze schodzimy z koni i mamy czas, żeby podziwiać pejzaż w ciszy – tylko wiatr porusza gałęzie, a tafla odbija zbocza gór jak spokojne lustro. Widoki, zapachy i to lekkie kołysanie w drodze sprawiają, że wyprawa na Kaindy jest doświadczeniem zarówno górskim, jak i bardzo „lokalnym”.

Poziom trudności: Łatwy przejazd konny + krótki spacer; odpowiednie także dla osób bez doświadczenia jeździeckiego.

Jezioro Kaindy

Do Jeziora Kaindy dotrzemy w wyjątkowy sposób – na grzbiecie koni, tak jak robią to lokalni pasterze. Nawet jeśli ktoś z nas nigdy wcześniej nie siedział w siodle, spokojnie da radę – tempo jest spokojne, konie są przyzwyczajone do turystów, a trasa prowadzi wygodną, górską ścieżką. Ruszamy przez lasy Tienszanu, mijając pachnące łąki i potoki, a im wyżej się wspinamy, tym bardziej czuć zmianę powietrza i górski chłód.

Kaindy leży na wysokości ponad 2000 m n.p.m. i powstało po trzęsieniu ziemi na początku XX wieku, kiedy osuwisko zablokowało dolinę. Efektem jest jedno z najbardziej surrealistycznych jezior na świecie: z turkusowej wody wyrastają dziesiątki białych pni zatopionych świerków, przypominających czarodziejskie kolumny. Z brzegu wygląda to jak kadr z innej planety.

Przy jeziorze schodzimy z koni i mamy czas, żeby podziwiać pejzaż w ciszy – tylko wiatr porusza gałęzie, a tafla odbija zbocza gór jak spokojne lustro. Widoki, zapachy i to lekkie kołysanie w drodze sprawiają, że wyprawa na Kaindy jest doświadczeniem zarówno górskim, jak i bardzo „lokalnym”.

Poziom trudności: Łatwy przejazd konny + krótki spacer; odpowiednie także dla osób bez doświadczenia jeździeckiego.

Jurty

Kiedy po raz pierwszy wchodzimy do tradycyjnej jurty, od razu czujemy, że to coś więcej niż namiot – to dom, który podróżuje razem z ludźmi. Jurta to serce nomadycznej kultury Kirgistanu, Kazachstanu i Mongolii. Z zewnątrz wygląda niepozornie: okrągła konstrukcja z drewnianego rusztu, pokryta grubym filcem z owczej wełny. Ale kiedy uchylamy zasłonę i robimy krok do środka, widzimy przestrzeń pełną wzorów, kolorowych dywanów i ręcznie tkanych ozdób.

Ściany jurty tworzy kratownica „kerege”, która rozkłada się jak harmonijka, nad nami wisi okrągłe sklepienie „tyunduk”, przez które wpada światło i świeże, górskie powietrze. To okno na niebo jest symbolem nomadów – tak ważnym, że w Kirgistanie trafiło nawet na flagę. W środku wszystko ma swoje miejsce: łóżka przy ścianach, niskie stoliki, wełniane koce i wzorzyste shyrdaki, które chronią przed zimnem.

Jurta świetnie trzyma ciepło zimą i chłód latem – natura wymyśliła tu prostą, ale genialną klimatyzację. Siadamy na miękkich dywanach, dostajemy miseczkę herbaty z mlekiem, a obok nas ktoś rozpala w żeliwnym piecyku ogień. Słychać trzask drewna, za drzwiami szumi step, a my czujemy, że jesteśmy w przestrzeni, która od setek lat daje ludziom schronienie w drodze.

To jedno z tych miejsc, które najlepiej chłonąć powoli – bo jurta to nie tylko konstrukcja, to sposób życia. Dobrze tu po prostu na chwilę być.

Hotel

Hotel

Jeziora Kolsay (I i II)

Jeziora Kolsay to trzy alpejskie perły Tienszanu – najczęściej odwiedzamy pierwsze dwa, oddalone od siebie o kilkugodzinny trekking. Pierwsze jezioro leży na wysokości ok. 1800 m n.p.m., drugie – na 2250 m n.p.m.. Gdy docieramy nad Kolsay I, od razu czujemy, że panuje tu inna atmosfera: ciemny turkus wody, strome zbocza i lasy świerkowe, które otaczają jezioro jak naturalny amfiteatr.

Wybieramy szlak prowadzący wzdłuż brzegu – idziemy swoim tempem, mijając punkty, z których widać całe jezioro jak na dłoni. Trekking do Kolsay II zajmuje ok. 3–4 godzin, a po drodze mijamy polany, potoki i miejsca, gdzie widać ślady dzikiej zwierzyny. Kiedy docieramy na górę, jezioro wita nas spokojem – woda jest ciemniejsza, głębsza, a echo niesie się po dolinie jak w naturalnej katedrze.

To jedno z tych przeżyć, które trafia do pamięci szybciej niż do galerii zdjęć – bo Kolsay to po prostu kontakt z górami w najczystszej formie.

Poziom trudności: Umiarkowany trekking górski między jeziorami; spacer wokół pierwszego jest łatwiejszy.

Jurty

Kiedy po raz pierwszy wchodzimy do tradycyjnej jurty, od razu czujemy, że to coś więcej niż namiot – to dom, który podróżuje razem z ludźmi. Jurta to serce nomadycznej kultury Kirgistanu, Kazachstanu i Mongolii. Z zewnątrz wygląda niepozornie: okrągła konstrukcja z drewnianego rusztu, pokryta grubym filcem z owczej wełny. Ale kiedy uchylamy zasłonę i robimy krok do środka, widzimy przestrzeń pełną wzorów, kolorowych dywanów i ręcznie tkanych ozdób.

Ściany jurty tworzy kratownica „kerege”, która rozkłada się jak harmonijka, nad nami wisi okrągłe sklepienie „tyunduk”, przez które wpada światło i świeże, górskie powietrze. To okno na niebo jest symbolem nomadów – tak ważnym, że w Kirgistanie trafiło nawet na flagę. W środku wszystko ma swoje miejsce: łóżka przy ścianach, niskie stoliki, wełniane koce i wzorzyste shyrdaki, które chronią przed zimnem.

Jurta świetnie trzyma ciepło zimą i chłód latem – natura wymyśliła tu prostą, ale genialną klimatyzację. Siadamy na miękkich dywanach, dostajemy miseczkę herbaty z mlekiem, a obok nas ktoś rozpala w żeliwnym piecyku ogień. Słychać trzask drewna, za drzwiami szumi step, a my czujemy, że jesteśmy w przestrzeni, która od setek lat daje ludziom schronienie w drodze.

To jedno z tych miejsc, które najlepiej chłonąć powoli – bo jurta to nie tylko konstrukcja, to sposób życia. Dobrze tu po prostu na chwilę być.

Hotel

Karakol

W Karakol od razu czujemy, że jesteśmy w miejscu, gdzie spotykają się kultury, góry i ten charakterystyczny, kirgiski luz. Miasto leży na wschodnim brzegu Jeziora Issyk-Kul, a nad nim wznoszą się potężne szczyty Tien-szanu, które widać z niemal każdej ulicy. Zaczynamy od wizytówki miasta – drewnianej cerkwi Świętej Trójcy, zbudowanej bez gwoździ, pachnącej starym drewnem i kadzidłem. Chwilę później przechodzimy do kolorowego Meczetu Dunganów – wygląda jak pagoda z Chin, bo wybudowała go społeczność chińskich muzułmanów. To jedno z tych miejsc, gdzie historia mówi sama za siebie.

Na lokalnym bazarze próbujemy kurut, suszonych owoców i świeżych samsów, a potem ruszamy w stronę dolin, dla których większość podróżników przyjeżdża do Karakolu. Najsłynniejsza jest Dolina Karakol – z alpejskimi łąkami, rzeką o lodowatym kolorze i widokiem na szczyt Karakol (5280 m). W okolicy czeka też Dolina Jeti-Ögüz z czerwonymi skałami o kształcie „Siedmiu Byków” oraz skalną formacją „Złamane Serce”. To jedno z tych miejsc, gdzie można oddychać pełną piersią i czuć, że góry są naprawdę blisko.

Karakol ma swój własny rytm – spokojny, górski, z herbaciarniami, gdzie ludzie siedzą godzinami, i drobnym chaosem, który tylko dodaje mu uroku. Czasem najlepsze, co można tu zrobić, to usiąść i popatrzeć na szczyty powoli znikające w popołudniowej mgle.

Hotel

Jazda konna (Karakol)

Kirgistan konno się zwiedza – i my też to zrobimy. W okolicach Karakolu ruszamy na konie prowadzone przez lokalnych przewodników, dla których siodło jest tak naturalne jak dla nas chodzenie po mieście. Nawet jeśli ktoś nie ma żadnego doświadczenia, spokojnie sobie poradzi – konie są cierpliwe, a tempo dostosowane do grupy.

Jedziemy przez doliny, wzdłuż rzeki Karakol, mijamy pachnące łąki, skały i lasy świerkowe, a nad nami wiszą ośnieżone szczyty Tien-szanu. W wielu miejscach szlak prowadzi lekko pod górę – czuć kołysanie konia i ten charakterystyczny rytm, w którym łatwo złapać swój własny spokój. Często mijamy pasterzy i stada koni pasące się na wolności, jakby nic na świecie nie mogło zakłócić ich codzienności.

To jeden z tych dni, w których naprawdę czujemy Kirgistan – jego otwartą przestrzeń, wolność i kontakt z naturą. Czasem nie trzeba wielu słów – to się po prostu przeżywa.

Poziom trudności: Łatwy przejazd konny, odpowiedni także dla osób bez doświadczenia jeździeckiego.

Karakol

W Karakol od razu czujemy, że jesteśmy w miejscu, gdzie spotykają się kultury, góry i ten charakterystyczny, kirgiski luz. Miasto leży na wschodnim brzegu Jeziora Issyk-Kul, a nad nim wznoszą się potężne szczyty Tien-szanu, które widać z niemal każdej ulicy. Zaczynamy od wizytówki miasta – drewnianej cerkwi Świętej Trójcy, zbudowanej bez gwoździ, pachnącej starym drewnem i kadzidłem. Chwilę później przechodzimy do kolorowego Meczetu Dunganów – wygląda jak pagoda z Chin, bo wybudowała go społeczność chińskich muzułmanów. To jedno z tych miejsc, gdzie historia mówi sama za siebie.

Na lokalnym bazarze próbujemy kurut, suszonych owoców i świeżych samsów, a potem ruszamy w stronę dolin, dla których większość podróżników przyjeżdża do Karakolu. Najsłynniejsza jest Dolina Karakol – z alpejskimi łąkami, rzeką o lodowatym kolorze i widokiem na szczyt Karakol (5280 m). W okolicy czeka też Dolina Jeti-Ögüz z czerwonymi skałami o kształcie „Siedmiu Byków” oraz skalną formacją „Złamane Serce”. To jedno z tych miejsc, gdzie można oddychać pełną piersią i czuć, że góry są naprawdę blisko.

Karakol ma swój własny rytm – spokojny, górski, z herbaciarniami, gdzie ludzie siedzą godzinami, i drobnym chaosem, który tylko dodaje mu uroku. Czasem najlepsze, co można tu zrobić, to usiąść i popatrzeć na szczyty powoli znikające w popołudniowej mgle.

Hotel

Hotel

Offroad 4x4 (Karakol)

W okolicach Karakolu jazda 4x4 to więcej niż transport – to sposób na dotarcie w miejsca, które na mapie wyglądają jak białe plamy. Wsiadamy do terenówek i ruszamy w stronę górskich przełęczy, wzdłuż rzek i dolin, gdzie asfalt kończy się szybciej, niż zdążymy pomyśleć o komforcie. Drogi prowadzą przez kamienne zakręty, brody rzeczne i wysokogórskie łąki, a każdy kilometr daje poczucie, że odkrywamy Kirgistan od środka.

Naszym głównym celem jest płaskowyż Arabel - położony ponad 4000 m n.p.m., gdzie poczujemy się jak malutkie kropki pośród łąk, pastwisk i wysokich ośnieżonych szczytów kilkutysięczników. Po drodze zobaczymy słynną górę siedmiu Byków, a także canyon Fairytale, słynnący z niesamowitych formacji skalnych. Sama jazda samochodami jest emocjonujący: strome, kamieniste trawersy, wąskie mostki i widoki, które zmieniają się jak w kalejdoskopie. To dzień pełen adrenaliny, ale też poczucia swobody, która w Kirgistanie przychodzi wyjątkowo łatwo.

Poziom trudności: Umiarkowany – trasy terenowe, jazda w górach, drogi bez nawierzchni.

Jezioro Issyk-Kul

Kiedy docieramy nad Issyk-Kul, od razu czujemy, że to serce Kirgistanu – ogromne, spokojne i otoczone górami, które wyglądają jak malowane. To drugie co do wielkości jezioro górskie na świecie, o długości ponad 180 km i szerokości około 60 km, położone na wysokości 1600 m n.p.m.. Jego nazwa oznacza „Ciepłe Jezioro”, bo nawet zimą nie zamarza dzięki podwodnym źródłom termalnym.

Woda mieni się na błękitno-turkusowo, a w pogodny dzień widać w niej odbicia ośnieżonych szczytów Tien-szanu. Spacerujemy po brzegu, czując delikatny zapach soli i suchy, górski wiatr. W niektórych miejscach plaże są piaszczyste, w innych kamieniste, a jezioro przypomina bardziej morze niż górski akwen – jego horyzont praktycznie nie ma końca.

Po drodze zatrzymujemy się przy małych wioskach, gdzie pasą się konie, a przydrożne stragany sprzedają świeże owoce i lepioszki prosto z pieca. W rejonie Karakolu zaglądamy też do gorących źródeł i punktów widokowych, z których Issyk-Kul wygląda jak gigantyczna misa wypełniona wodą.

To miejsce, gdzie można na chwilę zwolnić, zanurzyć nogi w chłodnej wodzie i poczuć, że góry i jezioro mówią jednym językiem. Czasem najlepsze momenty to te, które dzieją się między zdjęciami.

Jezioro Issyk-Kul

Kiedy docieramy nad Issyk-Kul, od razu czujemy, że to serce Kirgistanu – ogromne, spokojne i otoczone górami, które wyglądają jak malowane. To drugie co do wielkości jezioro górskie na świecie, o długości ponad 180 km i szerokości około 60 km, położone na wysokości 1600 m n.p.m.. Jego nazwa oznacza „Ciepłe Jezioro”, bo nawet zimą nie zamarza dzięki podwodnym źródłom termalnym.

Woda mieni się na błękitno-turkusowo, a w pogodny dzień widać w niej odbicia ośnieżonych szczytów Tien-szanu. Spacerujemy po brzegu, czując delikatny zapach soli i suchy, górski wiatr. W niektórych miejscach plaże są piaszczyste, w innych kamieniste, a jezioro przypomina bardziej morze niż górski akwen – jego horyzont praktycznie nie ma końca.

Po drodze zatrzymujemy się przy małych wioskach, gdzie pasą się konie, a przydrożne stragany sprzedają świeże owoce i lepioszki prosto z pieca. W rejonie Karakolu zaglądamy też do gorących źródeł i punktów widokowych, z których Issyk-Kul wygląda jak gigantyczna misa wypełniona wodą.

To miejsce, gdzie można na chwilę zwolnić, zanurzyć nogi w chłodnej wodzie i poczuć, że góry i jezioro mówią jednym językiem. Czasem najlepsze momenty to te, które dzieją się między zdjęciami.

Karakol

W Karakol od razu czujemy, że jesteśmy w miejscu, gdzie spotykają się kultury, góry i ten charakterystyczny, kirgiski luz. Miasto leży na wschodnim brzegu Jeziora Issyk-Kul, a nad nim wznoszą się potężne szczyty Tien-szanu, które widać z niemal każdej ulicy. Zaczynamy od wizytówki miasta – drewnianej cerkwi Świętej Trójcy, zbudowanej bez gwoździ, pachnącej starym drewnem i kadzidłem. Chwilę później przechodzimy do kolorowego Meczetu Dunganów – wygląda jak pagoda z Chin, bo wybudowała go społeczność chińskich muzułmanów. To jedno z tych miejsc, gdzie historia mówi sama za siebie.

Na lokalnym bazarze próbujemy kurut, suszonych owoców i świeżych samsów, a potem ruszamy w stronę dolin, dla których większość podróżników przyjeżdża do Karakolu. Najsłynniejsza jest Dolina Karakol – z alpejskimi łąkami, rzeką o lodowatym kolorze i widokiem na szczyt Karakol (5280 m). W okolicy czeka też Dolina Jeti-Ögüz z czerwonymi skałami o kształcie „Siedmiu Byków” oraz skalną formacją „Złamane Serce”. To jedno z tych miejsc, gdzie można oddychać pełną piersią i czuć, że góry są naprawdę blisko.

Karakol ma swój własny rytm – spokojny, górski, z herbaciarniami, gdzie ludzie siedzą godzinami, i drobnym chaosem, który tylko dodaje mu uroku. Czasem najlepsze, co można tu zrobić, to usiąść i popatrzeć na szczyty powoli znikające w popołudniowej mgle.

Jezioro Issyk-Kul

Kiedy docieramy nad Issyk-Kul, od razu czujemy, że to serce Kirgistanu – ogromne, spokojne i otoczone górami, które wyglądają jak malowane. To drugie co do wielkości jezioro górskie na świecie, o długości ponad 180 km i szerokości około 60 km, położone na wysokości 1600 m n.p.m.. Jego nazwa oznacza „Ciepłe Jezioro”, bo nawet zimą nie zamarza dzięki podwodnym źródłom termalnym.

Woda mieni się na błękitno-turkusowo, a w pogodny dzień widać w niej odbicia ośnieżonych szczytów Tien-szanu. Spacerujemy po brzegu, czując delikatny zapach soli i suchy, górski wiatr. W niektórych miejscach plaże są piaszczyste, w innych kamieniste, a jezioro przypomina bardziej morze niż górski akwen – jego horyzont praktycznie nie ma końca.

Po drodze zatrzymujemy się przy małych wioskach, gdzie pasą się konie, a przydrożne stragany sprzedają świeże owoce i lepioszki prosto z pieca. W rejonie Karakolu zaglądamy też do gorących źródeł i punktów widokowych, z których Issyk-Kul wygląda jak gigantyczna misa wypełniona wodą.

To miejsce, gdzie można na chwilę zwolnić, zanurzyć nogi w chłodnej wodzie i poczuć, że góry i jezioro mówią jednym językiem. Czasem najlepsze momenty to te, które dzieją się między zdjęciami.

Jurty

Kiedy po raz pierwszy wchodzimy do tradycyjnej jurty, od razu czujemy, że to coś więcej niż namiot – to dom, który podróżuje razem z ludźmi. Jurta to serce nomadycznej kultury Kirgistanu, Kazachstanu i Mongolii. Z zewnątrz wygląda niepozornie: okrągła konstrukcja z drewnianego rusztu, pokryta grubym filcem z owczej wełny. Ale kiedy uchylamy zasłonę i robimy krok do środka, widzimy przestrzeń pełną wzorów, kolorowych dywanów i ręcznie tkanych ozdób.

Ściany jurty tworzy kratownica „kerege”, która rozkłada się jak harmonijka, nad nami wisi okrągłe sklepienie „tyunduk”, przez które wpada światło i świeże, górskie powietrze. To okno na niebo jest symbolem nomadów – tak ważnym, że w Kirgistanie trafiło nawet na flagę. W środku wszystko ma swoje miejsce: łóżka przy ścianach, niskie stoliki, wełniane koce i wzorzyste shyrdaki, które chronią przed zimnem.

Jurta świetnie trzyma ciepło zimą i chłód latem – natura wymyśliła tu prostą, ale genialną klimatyzację. Siadamy na miękkich dywanach, dostajemy miseczkę herbaty z mlekiem, a obok nas ktoś rozpala w żeliwnym piecyku ogień. Słychać trzask drewna, za drzwiami szumi step, a my czujemy, że jesteśmy w przestrzeni, która od setek lat daje ludziom schronienie w drodze.

To jedno z tych miejsc, które najlepiej chłonąć powoli – bo jurta to nie tylko konstrukcja, to sposób życia. Dobrze tu po prostu na chwilę być.

Hotel

Biszkek

W Biszkeku od razu czujemy, że trafiliśmy do miasta, które łączy w sobie postsowiecki porządek, kaukaską energię i kirgiską gościnność. Szerokie ulice, jasne budynki i rzędy drzew tworzą przestrzeń, w której łatwo złapać swój rytm. Zaczynamy od Placu Ala-Too – ogromnego, otwartego placu, przy którym stoi Muzeum Historii Narodowej i monumentalne pomniki. W tle widać ośnieżone szczyty gór, które przypominają, że Kirgistan to kraj, gdzie natura zawsze jest o krok od miasta.

Idąc dalej, zaglądamy do Osh Bazaar – miejsca, które żyje własnym tempem. Zapach przypraw, dźwięki rozmów, kolorowe góry suszonych owoców i pieczywo wyrastające z pieców tandoor – to wszystko tworzy atmosferę codziennego życia, która trudno odtworzyć gdziekolwiek indziej. Po chwili próbujemy lokalnej samsy, lepioszki i świeżych owoców, które smakują jak lato.

Biszkek ma też spokojniejszą stronę – zielone parki, szerokie bulwary i kawiarnie, w których można siedzieć godzinami. Odwiedzamy Park Zwycięstwa, skąd rozciąga się widok na miasto, a potem przechodzimy przez okolice filharmonii i teatru, gdzie młodzi ludzie siedzą na schodach i grają na gitarach. To miasto, które nie udaje żadnej „europejskiej” wersji siebie – jest autentyczne, bezpretensjonalne i właśnie dzięki temu tak łatwo je polubić.

Wieczorem siadamy w restauracji z widokiem na zachód słońca i czujemy, że Biszkek potrafi zaskoczyć – jest prosty, ale pełen życia. Dobrze tu po prostu na chwilę być.

Biszkek

W Biszkeku od razu czujemy, że trafiliśmy do miasta, które łączy w sobie postsowiecki porządek, kaukaską energię i kirgiską gościnność. Szerokie ulice, jasne budynki i rzędy drzew tworzą przestrzeń, w której łatwo złapać swój rytm. Zaczynamy od Placu Ala-Too – ogromnego, otwartego placu, przy którym stoi Muzeum Historii Narodowej i monumentalne pomniki. W tle widać ośnieżone szczyty gór, które przypominają, że Kirgistan to kraj, gdzie natura zawsze jest o krok od miasta.

Idąc dalej, zaglądamy do Osh Bazaar – miejsca, które żyje własnym tempem. Zapach przypraw, dźwięki rozmów, kolorowe góry suszonych owoców i pieczywo wyrastające z pieców tandoor – to wszystko tworzy atmosferę codziennego życia, która trudno odtworzyć gdziekolwiek indziej. Po chwili próbujemy lokalnej samsy, lepioszki i świeżych owoców, które smakują jak lato.

Biszkek ma też spokojniejszą stronę – zielone parki, szerokie bulwary i kawiarnie, w których można siedzieć godzinami. Odwiedzamy Park Zwycięstwa, skąd rozciąga się widok na miasto, a potem przechodzimy przez okolice filharmonii i teatru, gdzie młodzi ludzie siedzą na schodach i grają na gitarach. To miasto, które nie udaje żadnej „europejskiej” wersji siebie – jest autentyczne, bezpretensjonalne i właśnie dzięki temu tak łatwo je polubić.

Wieczorem siadamy w restauracji z widokiem na zachód słońca i czujemy, że Biszkek potrafi zaskoczyć – jest prosty, ale pełen życia. Dobrze tu po prostu na chwilę być.

Biszkek

W Biszkeku od razu czujemy, że trafiliśmy do miasta, które łączy w sobie postsowiecki porządek, kaukaską energię i kirgiską gościnność. Szerokie ulice, jasne budynki i rzędy drzew tworzą przestrzeń, w której łatwo złapać swój rytm. Zaczynamy od Placu Ala-Too – ogromnego, otwartego placu, przy którym stoi Muzeum Historii Narodowej i monumentalne pomniki. W tle widać ośnieżone szczyty gór, które przypominają, że Kirgistan to kraj, gdzie natura zawsze jest o krok od miasta.

Idąc dalej, zaglądamy do Osh Bazaar – miejsca, które żyje własnym tempem. Zapach przypraw, dźwięki rozmów, kolorowe góry suszonych owoców i pieczywo wyrastające z pieców tandoor – to wszystko tworzy atmosferę codziennego życia, która trudno odtworzyć gdziekolwiek indziej. Po chwili próbujemy lokalnej samsy, lepioszki i świeżych owoców, które smakują jak lato.

Biszkek ma też spokojniejszą stronę – zielone parki, szerokie bulwary i kawiarnie, w których można siedzieć godzinami. Odwiedzamy Park Zwycięstwa, skąd rozciąga się widok na miasto, a potem przechodzimy przez okolice filharmonii i teatru, gdzie młodzi ludzie siedzą na schodach i grają na gitarach. To miasto, które nie udaje żadnej „europejskiej” wersji siebie – jest autentyczne, bezpretensjonalne i właśnie dzięki temu tak łatwo je polubić.

Wieczorem siadamy w restauracji z widokiem na zachód słońca i czujemy, że Biszkek potrafi zaskoczyć – jest prosty, ale pełen życia. Dobrze tu po prostu na chwilę być.

Biszkek

W Biszkeku od razu czujemy, że trafiliśmy do miasta, które łączy w sobie postsowiecki porządek, kaukaską energię i kirgiską gościnność. Szerokie ulice, jasne budynki i rzędy drzew tworzą przestrzeń, w której łatwo złapać swój rytm. Zaczynamy od Placu Ala-Too – ogromnego, otwartego placu, przy którym stoi Muzeum Historii Narodowej i monumentalne pomniki. W tle widać ośnieżone szczyty gór, które przypominają, że Kirgistan to kraj, gdzie natura zawsze jest o krok od miasta.

Idąc dalej, zaglądamy do Osh Bazaar – miejsca, które żyje własnym tempem. Zapach przypraw, dźwięki rozmów, kolorowe góry suszonych owoców i pieczywo wyrastające z pieców tandoor – to wszystko tworzy atmosferę codziennego życia, która trudno odtworzyć gdziekolwiek indziej. Po chwili próbujemy lokalnej samsy, lepioszki i świeżych owoców, które smakują jak lato.

Biszkek ma też spokojniejszą stronę – zielone parki, szerokie bulwary i kawiarnie, w których można siedzieć godzinami. Odwiedzamy Park Zwycięstwa, skąd rozciąga się widok na miasto, a potem przechodzimy przez okolice filharmonii i teatru, gdzie młodzi ludzie siedzą na schodach i grają na gitarach. To miasto, które nie udaje żadnej „europejskiej” wersji siebie – jest autentyczne, bezpretensjonalne i właśnie dzięki temu tak łatwo je polubić.

Wieczorem siadamy w restauracji z widokiem na zachód słońca i czujemy, że Biszkek potrafi zaskoczyć – jest prosty, ale pełen życia. Dobrze tu po prostu na chwilę być.

Hotel

Samolot

Odprawy są bezbiletowe, na zbiórkę należy stawić się 2 lub 3 godziny przed planowanym odlotem, w zależności od linii lotniczych.

Taszkent

W Taszkencie od razu czujemy, że jesteśmy w mieście, które potrafi połączyć nowoczesność z jedną z najstarszych historii regionu. Spacer zaczynamy w dzielnicy starego miasta, gdzie zaglądamy do kompleksu Hast Imam – tu znajduje się słynny rękopis Koranu Usmana, a wąskie uliczki pachną chlebem z pieców tandoor. Potem trafiamy na Chorsu Bazaar, ogromny targ pod turkusową kopułą, gdzie sprzedawcy nawołują, owoce błyszczą jak cukierki, a przyprawy tworzą kolory, o których nie wiedzieliśmy, że istnieją.

Przenosimy się do nowszej części miasta, gdzie szerokie bulwary, fontanny i monumentalne gmachy pamiętają czasy ZSRR, ale jednocześnie wszystko wokół pulsuje współczesnym rytmem. Spacerujemy Aleją Amir Timura, mijamy eleganckie kawiarnie, a w tle widać wieżowce, które odbijają słońce jak lustra. W Taszkencie życie toczy się trochę szybciej niż w reszcie Uzbekistanu – widać to w metrze, którego stacje są jak podziemne galerie sztuki z mozaikami i rzeźbami.

Wieczorem siadamy w jednej z restauracji, zamawiamy plov, szaszłyki i zieloną herbatę, a miasto powoli włącza swoje kolorowe iluminacje. Siedzimy, patrzymy na przechodniów i czujemy, że Taszkent to miejsce, które zaskakuje – nowoczesne, przyjazne i bardzo swoje.

Taszkent

W Taszkencie od razu czujemy, że jesteśmy w mieście, które potrafi połączyć nowoczesność z jedną z najstarszych historii regionu. Spacer zaczynamy w dzielnicy starego miasta, gdzie zaglądamy do kompleksu Hast Imam – tu znajduje się słynny rękopis Koranu Usmana, a wąskie uliczki pachną chlebem z pieców tandoor. Potem trafiamy na Chorsu Bazaar, ogromny targ pod turkusową kopułą, gdzie sprzedawcy nawołują, owoce błyszczą jak cukierki, a przyprawy tworzą kolory, o których nie wiedzieliśmy, że istnieją.

Przenosimy się do nowszej części miasta, gdzie szerokie bulwary, fontanny i monumentalne gmachy pamiętają czasy ZSRR, ale jednocześnie wszystko wokół pulsuje współczesnym rytmem. Spacerujemy Aleją Amir Timura, mijamy eleganckie kawiarnie, a w tle widać wieżowce, które odbijają słońce jak lustra. W Taszkencie życie toczy się trochę szybciej niż w reszcie Uzbekistanu – widać to w metrze, którego stacje są jak podziemne galerie sztuki z mozaikami i rzeźbami.

Wieczorem siadamy w jednej z restauracji, zamawiamy plov, szaszłyki i zieloną herbatę, a miasto powoli włącza swoje kolorowe iluminacje. Siedzimy, patrzymy na przechodniów i czujemy, że Taszkent to miejsce, które zaskakuje – nowoczesne, przyjazne i bardzo swoje.

Hotel

Samarkanda

W Samarkandzie od razu czujemy, że trafiliśmy do miejsca, które od setek lat stoi na skrzyżowaniu kultur, handlu i wielkich historii. Serce miasta bije na Plac Registan – trzy potężne medresy ozdobione turkusową ceramiką sprawiają, że przez chwilę po prostu stoimy i patrzymy, bo ten widok naprawdę robi swoje. Kafle, mozaiki i geometryczne wzory układają się w historię, którą najlepiej zrozumieć dopiero na miejscu.

Ruszamy dalej do mauzoleum Gur Emir, gdzie spoczywa Tamerlan – jego kopuła lśni intensywnym, błękitnym kolorem, a wnętrze wygląda jak złota szkatułka. Potem odwiedzamy kompleks Szach-i Zinda, czyli „Ścieżkę Żyjącego Króla”. To długa alejka otoczona grobowcami pokrytymi turkusowymi płytkami, które w słońcu świecą jak kamienie szlachetne. Idziemy powoli, bo tu wszystko aż prosi się o chwilę uwagi.

W Samarkandzie przenika się stare z nowym – za zabytkowymi murami miasta toczy się normalne życie: dzieci bawią się na skwerze, sprzedawcy na bazarze Siyob wołają, żeby spróbować świeżych moreli, a w powietrzu unosi się zapach plovu i pieczywa lepioszki. Zaglądamy też do meczetu Bibi-Chanum, kiedyś jednego z największych na świecie, który do dziś imponuje skalą.

Wieczorem wracamy na Registan, kiedy światła oświetlają fasady medres i cały plac wygląda jak scena gotowa na kolejny rozdział tysięcznej opowieści. Samarkanda ma swój charakter, który łatwo poczuć – trochę nostalgii, trochę majestatu i sporo magii miejsca, gdzie Wschód spotyka się z Zachodem.

Poziom trudności: Łatwe, spokojne zwiedzanie miasta.

Samarkanda

W Samarkandzie od razu czujemy, że trafiliśmy do miejsca, które od setek lat stoi na skrzyżowaniu kultur, handlu i wielkich historii. Serce miasta bije na Plac Registan – trzy potężne medresy ozdobione turkusową ceramiką sprawiają, że przez chwilę po prostu stoimy i patrzymy, bo ten widok naprawdę robi swoje. Kafle, mozaiki i geometryczne wzory układają się w historię, którą najlepiej zrozumieć dopiero na miejscu.

Ruszamy dalej do mauzoleum Gur Emir, gdzie spoczywa Tamerlan – jego kopuła lśni intensywnym, błękitnym kolorem, a wnętrze wygląda jak złota szkatułka. Potem odwiedzamy kompleks Szach-i Zinda, czyli „Ścieżkę Żyjącego Króla”. To długa alejka otoczona grobowcami pokrytymi turkusowymi płytkami, które w słońcu świecą jak kamienie szlachetne. Idziemy powoli, bo tu wszystko aż prosi się o chwilę uwagi.

W Samarkandzie przenika się stare z nowym – za zabytkowymi murami miasta toczy się normalne życie: dzieci bawią się na skwerze, sprzedawcy na bazarze Siyob wołają, żeby spróbować świeżych moreli, a w powietrzu unosi się zapach plovu i pieczywa lepioszki. Zaglądamy też do meczetu Bibi-Chanum, kiedyś jednego z największych na świecie, który do dziś imponuje skalą.

Wieczorem wracamy na Registan, kiedy światła oświetlają fasady medres i cały plac wygląda jak scena gotowa na kolejny rozdział tysięcznej opowieści. Samarkanda ma swój charakter, który łatwo poczuć – trochę nostalgii, trochę majestatu i sporo magii miejsca, gdzie Wschód spotyka się z Zachodem.

Poziom trudności: Łatwe, spokojne zwiedzanie miasta.

Hotel

Bukhara

W Bucharze mamy wrażenie, że czas płynie inaczej – wolniej, ciszej, z tym jedynym w swoim rodzaju, uzbeckim spokojem. Spacer zaczynamy na placu Poi Kalon, gdzie potężny minaret Kalon wyrasta nad miasto jak kamienna latarnia, a jego 48 metrów wysokości robi wrażenie nawet na tych, którzy widzieli już pół świata. Obok stoi medresa Mir-i Arab i Wielki Meczet Kalon – razem tworzą centrum, które wygląda jak gotowa scenografia do opowieści z Jedwabnego Szlaku.

Idąc dalej, trafiamy do kompleksu Labi Hauz – placu z sadzawką otoczoną starymi drzewami, restauracjami i karawanserajami. Siedzimy tu chwilę w cieniu, popijamy herbatę i obserwujemy, jak lokalne życie miesza się z podróżnikami z całego globu. Później przechodzimy przez trzy kryte bazary – Toqi Zargaron, Toqi Sarrafon i Toqi Telpakfurushon – gdzie od setek lat sprzedaje się biżuterię, tkaniny, przyprawy i wszystko, co pachnie Orientem.

Bukhara ma ponad 2500 lat i widać to na każdym kroku – w glinianych murach, wąskich uliczkach i ciszy starych dzielnic, gdzie czasem słychać tylko echo naszych kroków. Wieczorem, gdy słońce robi się pomarańczowe, miasto wygląda jak rozgrzana mozaika i łatwo poczuć, że jesteśmy dokładnie tam, gdzie przez wieki wędrowały karawany. Czasem najlepsze momenty to te, które zdarzają się po prostu podczas powolnego spaceru między medresami.

Hotel

Bukhara

W Bucharze mamy wrażenie, że czas płynie inaczej – wolniej, ciszej, z tym jedynym w swoim rodzaju, uzbeckim spokojem. Spacer zaczynamy na placu Poi Kalon, gdzie potężny minaret Kalon wyrasta nad miasto jak kamienna latarnia, a jego 48 metrów wysokości robi wrażenie nawet na tych, którzy widzieli już pół świata. Obok stoi medresa Mir-i Arab i Wielki Meczet Kalon – razem tworzą centrum, które wygląda jak gotowa scenografia do opowieści z Jedwabnego Szlaku.

Idąc dalej, trafiamy do kompleksu Labi Hauz – placu z sadzawką otoczoną starymi drzewami, restauracjami i karawanserajami. Siedzimy tu chwilę w cieniu, popijamy herbatę i obserwujemy, jak lokalne życie miesza się z podróżnikami z całego globu. Później przechodzimy przez trzy kryte bazary – Toqi Zargaron, Toqi Sarrafon i Toqi Telpakfurushon – gdzie od setek lat sprzedaje się biżuterię, tkaniny, przyprawy i wszystko, co pachnie Orientem.

Bukhara ma ponad 2500 lat i widać to na każdym kroku – w glinianych murach, wąskich uliczkach i ciszy starych dzielnic, gdzie czasem słychać tylko echo naszych kroków. Wieczorem, gdy słońce robi się pomarańczowe, miasto wygląda jak rozgrzana mozaika i łatwo poczuć, że jesteśmy dokładnie tam, gdzie przez wieki wędrowały karawany. Czasem najlepsze momenty to te, które zdarzają się po prostu podczas powolnego spaceru między medresami.

Hotel

Bukhara

W Bucharze mamy wrażenie, że czas płynie inaczej – wolniej, ciszej, z tym jedynym w swoim rodzaju, uzbeckim spokojem. Spacer zaczynamy na placu Poi Kalon, gdzie potężny minaret Kalon wyrasta nad miasto jak kamienna latarnia, a jego 48 metrów wysokości robi wrażenie nawet na tych, którzy widzieli już pół świata. Obok stoi medresa Mir-i Arab i Wielki Meczet Kalon – razem tworzą centrum, które wygląda jak gotowa scenografia do opowieści z Jedwabnego Szlaku.

Idąc dalej, trafiamy do kompleksu Labi Hauz – placu z sadzawką otoczoną starymi drzewami, restauracjami i karawanserajami. Siedzimy tu chwilę w cieniu, popijamy herbatę i obserwujemy, jak lokalne życie miesza się z podróżnikami z całego globu. Później przechodzimy przez trzy kryte bazary – Toqi Zargaron, Toqi Sarrafon i Toqi Telpakfurushon – gdzie od setek lat sprzedaje się biżuterię, tkaniny, przyprawy i wszystko, co pachnie Orientem.

Bukhara ma ponad 2500 lat i widać to na każdym kroku – w glinianych murach, wąskich uliczkach i ciszy starych dzielnic, gdzie czasem słychać tylko echo naszych kroków. Wieczorem, gdy słońce robi się pomarańczowe, miasto wygląda jak rozgrzana mozaika i łatwo poczuć, że jesteśmy dokładnie tam, gdzie przez wieki wędrowały karawany. Czasem najlepsze momenty to te, które zdarzają się po prostu podczas powolnego spaceru między medresami.

Hotel

Taszkent

W Taszkencie od razu czujemy, że jesteśmy w mieście, które potrafi połączyć nowoczesność z jedną z najstarszych historii regionu. Spacer zaczynamy w dzielnicy starego miasta, gdzie zaglądamy do kompleksu Hast Imam – tu znajduje się słynny rękopis Koranu Usmana, a wąskie uliczki pachną chlebem z pieców tandoor. Potem trafiamy na Chorsu Bazaar, ogromny targ pod turkusową kopułą, gdzie sprzedawcy nawołują, owoce błyszczą jak cukierki, a przyprawy tworzą kolory, o których nie wiedzieliśmy, że istnieją.

Przenosimy się do nowszej części miasta, gdzie szerokie bulwary, fontanny i monumentalne gmachy pamiętają czasy ZSRR, ale jednocześnie wszystko wokół pulsuje współczesnym rytmem. Spacerujemy Aleją Amir Timura, mijamy eleganckie kawiarnie, a w tle widać wieżowce, które odbijają słońce jak lustra. W Taszkencie życie toczy się trochę szybciej niż w reszcie Uzbekistanu – widać to w metrze, którego stacje są jak podziemne galerie sztuki z mozaikami i rzeźbami.

Wieczorem siadamy w jednej z restauracji, zamawiamy plov, szaszłyki i zieloną herbatę, a miasto powoli włącza swoje kolorowe iluminacje. Siedzimy, patrzymy na przechodniów i czujemy, że Taszkent to miejsce, które zaskakuje – nowoczesne, przyjazne i bardzo swoje.

Samolot

Odprawy są bezbiletowe, na zbiórkę należy stawić się 2 lub 3 godziny przed planowanym odlotem, w zależności od linii lotniczych.

Samolot

Odprawy są bezbiletowe, na zbiórkę należy stawić się 2 lub 3 godziny przed planowanym odlotem, w zależności od linii lotniczych.